Saturday, January 23, 2010

tak mahu mencarut lagi

Salam. Dah stat sem nih. Biasalah. Allah nak uji awal2. Dah demam plus selseme plus batuk plus hampir nak cabut hidung plus lalalala. Takpe. Aku tak mengeluh tau. Ada hikmah aku tak sihat, baru tau kawan2 aku sayang kat aku(kan korang?). Malam lepas pegi klinik tuh, tido jap dah tuh bangun sebab wara dah belikan bubur mcd and barli suam (tak bayar lagi kat wara). Siap suapkan lagi. Sweet tak? Kawan korang ada wat camtuh? Ha... takde kan? Kawan –kawan aku yang lain. Nisa,zila,dayang,ikin and sara tengok2 jela dari tepi time aku kene suap tuh. Selame nih aku makan tak de pon nk tengok. Hahaha. Kidding. Ok la. So sekarang Alhamdulillah. Dah kurang sikit demam nih.


Actually aku nak cerita kejadian yang wat aku terdiam and fikir kebesaran Allah. Pagi-pagi sabtu bersamaan 16 Januari. Aku cam besela bangun tido lambat sebab belum start sem kan. Tengok handphone ada misscall dari sorang kawan aku nih. Pelik tapi biarlah dulu. Saje je kot. Tengok tv jap dah tuh baru mandi. Tergerak la hati nak message kawan aku yang misscall tadi.

Aku : nape call?
Dia : surbaini dah takde. Aku ada kat masjid nih.


Innalillah... surbaini tuh kawan sekolah rendah aku dulu. Tak la rapat sangat tapi kalau sebut nama memang aku kenal. Dia tuh sakit paru-paru. Tahla abah aku cakap paru-paru berair. Baru aku tau bapak arwah tuh kawan abah aku. Punyalah tak bercampur dengan masyarakat kamu nih syafinas. Jenuhlah aku call kawan-kawan perempuan aku yang kenal arwah nih, yelah nak ajak pegi kubur sekali. Tapi...takde sorang pon yang ada kat selayang time tuh, so aku pegi ziarah dengan abah aku. Dengar talkin sekali, Ya Allah... takutnya... terbayang sekejap kalau dah mati nanti. Macam mana lah agaknya. Sebelum balik, ziarah kubur mak dengan along jap. Balik tuh terketar-ketar. Umur arwah sebaya dengan aku. Baru 21 tahun, bayangkan Allah dah panggil. Bila-bila masa jek dia nak tarik nyawa kita.... dah sedia?


Petang tuh pulak nak pergi ziarah pakcik aku. Em dia ada kencing manis, so dah tahap kritikal dan menyebabkan kaki kiri dia kene potong. Pada aku, ok lagi la tuh, at least dia masih ada kat bumi nih lagi. Apa yang buat aku tambah insaf, bila dia kata nak pergi toilet. Aku cam dalam hati kata “pergi je la”. Oopss, lupe... mana boleh jalan, kaki sebelah dah takde. So anak lelaki and menantu dia yang angkat pergi masuk bilik bukan toilet tau tapi bilik. Awak buangla air dalam botol tuh. Allah anytime jek boleh tarik balik apa yang Dia bagi pinjam kan? Subhanallah... selama nih tak pernah pon bersyukur dengan apa yang aku ada, kutuk2 adalah. Selama nih cakap aku tak cantik, tapi tak pernah fikir yang aku dah cukup sempurna kan? Muka ada hidung, mata,mulut, kening and semua Alhamdulillah masih berfungsi. Gemuk2 pon, tapi tak pernah nak bersyukur aku ada lagi tangan, kaki, badan and still gak berfungsi. So apa orang nak cakap pasal aku, let them be. Janji aku masih tahu hargai dan bersyukur dengan apa yang Allah pinjamkan.


Aku dah pasang azam baru, TAK MAHU MENCARUT LAGI. Tengah usehe la nih, tak leh drastik tahap maksimum, nanti macam hangat-hangat taik ayam (eceh). So silalah sukung saya (macam pilihanraya PSA je).cakap pasal poli, aku tengah fikir lagi tajuk projek. Ada yang nak menyumbang idea? Tulung la yea...( muke simpati).huhu. Ok la. Tata.


p/s: dugaan untuk mencarut di rumah sewa lebih besar,paham2 la kenapa. no offense
k dak umah tepi hosenta. :)

2 comments: